Voor mij ging mijn ervaring met kanker van het ene uiterste naar het andere uiterste. Tot mijn 26e, toen ik Patrick leerde kennen, kende ik nog niemand met kanker en ik realiseerde me altijd hoe uniek dat was want ik hoorde wel van zat anderen mensen dat zij iemand kennen of zelf iemand hadden verloren. Dat veranderde toen ik Patrick leerde kennen. Gunda, Patricks moeder, was toen al ziek. Ik heb haar nooit gezond gekend. Voor het feit dat ik wist dat ze ernstig ziek was, verbaasde het me hoe weinig het aan haar te merken was. Haar persoonlijkheid, haar kracht en haar levenszin was zo sterk dat ik me niet kon voorstellen dat zij het gevecht zou verliezen. Toen de ochtend kwam dat we toch afscheid namen voelde het ook onwerkelijk. Dat is wel het moment waarop ik me realiseerde dat niemand het alleen kan en dat door samen de krachten te bundelen dat we beetje bij beetje vooruit komen in het gevecht tegen kanker. Toen Patrick zijn verdriet en het gemis van zijn moeder wilde inzetten voor betere kansen voor anderen, ben ik alleen maar trots geweest dat ik onderdeel mag zijn van dit mooie initiatief als “partner van” en als mede-motorrijdster.

In 1985 overleed mijn vader op 56-jarige leeftijd aan kanker, en in 2014 bleek ik op 54-jarige leeftijd ook al kanker te hebben. Ik zag het toen in het perspectief van mijn vader, en rekende op maximaal een half jaartje.
Inmiddels bleek de technologie niet stil te hebben gestaan, en mijn arts zei me te gaan genezen. Wie gelooft dat nu? Maar hij heeft wel woord gehouden. Het was een zwaar traject, met chemo, bestraling en een finale operatie, waarbij ik een permanent stoma kreeg, maar het is inmiddels al ruim 3 jaar, dat ik kankervrij ben.
Ik gun zelfs mijn ergste vijand zo’n zelfde traject niet. Die ziekte moet de wereld uit. Punt!

Inmiddels is gebleken, dat mijn kanker een erfelijke soort is – helaas -, het Lynch-Syndroom, waardoor zelfs onze kinderen kans maken vroegtijdig kanker te krijgen. Dus nog een extra reden, om het KWF te blijven supporten, voor onderzoek en meer tegen die verschrikkelijke ziekte…

Tot in September!

In 2011 werd ik van dichtbij met kanker geconfronteerd. Mijn vriendin kreeg na lange onderzoeken de diagnose maagkanker. Prognose, een half jaar. Een tijd met zoveel mogelijk samen genieten volgde…. De ziekte was echter slopend en onverbiddelijk. Ze ging steeds verder achteruit. Ik was in de “gelukkige” omstandigheid dat ik haar in haar laatste weken dagelijks kon verzorgen tot het echt op was en ze op 45 jarige leeftijd stierf. Sinds 2011 doneer ik maandelijks aan KWF. In 2016 las ik over Triumphing cancer en reed mee. Een bijzonder mooie, emotionele dag! 2017 was het vervolg waarbij ik een groep deelnemers mocht voorrijden. Triumphing cancer betekend: verbondenheid, een belangrijk doel en de passie van het motorrijden delen. Hopelijk tot ziens bij Triumphing cancer!

Nadat ik in februari vorig jaar mijn vader ben verloren aan darmkanker met uitzaaingen in de lever, kwam ik op Facebook een bericht over Triumphing cancer tegen. Dit raakte me gelijk en ik heb me dan ook zonder maar een seconde bedenktijd opgegeven. Wat een fantastisch initiatief van Patrick. Ik heb ook een eigen actie erbij opgestart, wat heel makkelijk gaat via de site van het KWF en heb zo een mooi bedrag bij elkaar kunnen krijgen. Het totaal bedrag wat we opgehaald hebben vorig jaar was sowieso waanzinnig mooi!
De broederschap en saamhorigheid die ik normaal al ervaar bij motorrijders onderling, was op die dag nog sterker. Allemaal mooie mensen met hun eigen verhaal om mee te doen. Ik heb me dan ook gelijk weer opgegeven voor de rit van 2018.
Ik wens Patrick en zijn team veel succes met de voorbereidingen. Ik heb er alle vertrouwen in dat het weer een mooie route en een onvergetelijke dag wordt.

Ik had altijd al voor een goed doel willen meerijden, doorslaggevende factor in mijn situatie was dat mijn oom aan deze vreselijke ziekte is overleden. Zodoende heb ik meerdere organisaties opgezocht en kwam daarbij Triumphing cancer tegen, ingeschreven en meegedaan aan een rit, deze was heel relaxed en goed georganiseerd. Ondanks dat het de eerste keer was, dat ik meereed was de sfeer zeer goed, ik had indruk dat de meeste rijders een historie hebben met deze ziekte, en het bespreekbaar maakten. Al met al een top organisatie en een leuke rit, dit jaar heb ik me weer ingeschreven en neem ik mijn vriendin mee.

Een paar jaar geleden overleed mijn vader aan botkanker. Na een succesvolle heupoperatie kreeg hij pijn in zijn andere heup. Volgens de huisarts was dit spierpijn door overbelasting om zijn geopereerde heup te ontzien.
Mijn vader, een orthopedisch schoenmaker met veel kennis van de spieren in een been,  geloofde dit niet, maar de huisarts was zeer overtuigend; “het kan niets anders zijn”. Dit ging jaren door maar de pijn werd steeds erger, totdat een tijdelijke arts hem naar het ziekenhuis stuurde waar hij direct werd opgenomen.
Na een paar dagen onderzoek kwam de klapper. Misschien nog 3 maanden, maximaal. Na 4 dagen ging de telefoon, het ziekenhuis, “kom snel het gaat niet goed”. Een paar minuten voordat ik met mijn moeder in het ziekenhuis aankwam was het al voorbij. Ik had geen vader meer.
Volgens de behandelde arts had mijn vader niet hoeven te sterven als hij eerder goed onderzocht zou zijn. Ik ben van huisarts veranderd.
Ik hoop dat door het inzamelen van geld voor het KWF de huisartsen beter kunnen worden opgeleid om deze verschrikkelijke ziekte te kunnen herkennen. Tevens wens ik iedereen die met deze ziekte te maken heeft veel sterkte. Ik weet, helaas uit eigen ervaring, wat dit voor de nabestaanden betekend.

Hans