Triumphing cancer

		Kun je niet meerijden, maar wil je wel doneren? Klik hier!
“Ik twijfel… morgen leer of textiel???”

De avond van tevoren stelt een vriend van me deze vraag op Facebook. Een logische vraag voor een motorrit. Ik vraag me eerder af of mensen het startpunt kunnen vinden!

De volgende ochtend zet ik om zeven uur de wekker uit, nog voordat hij de kans krijgt om af te gaan. Ik ben al lang wakker. De zenuwen gieren door mijn lijf. Mijn maag knort, toch heb ik geen trek. Komen ze allemaal en heb ik aan alles gedacht? Gaat iedereen het naar zijn zin hebben? Liggen mijn handschoenen bij mijn motorkleding? Ook al zie ik ze liggen, ik check ‘t nog twee keer. En ook die keren zie ik dat ze er liggen. Logisch, ik heb ze zelf klaargelegd. De dag begint goed.

Bij het verzamelpunt aangekomen, druppelen al snel de eerste mensen binnen. De zenuwen worden minder nu ik de vele bekende en onbekende gezichten zie. Sommige meerijders ken ik al jaren, andere heb ik nog nooit ontmoet. Het maakt geen verschil, ik vind het fijn dat iedereen er is. Een paar uur later kijk ik in mijn spiegel en zie ik dat een aantal motoren mij volgen. Lekker relaxed door mooie bochten. Wat een geweldig gevoel en een geweldige dag! Ik sluit de dag af met een goed glas van mijn speciale whisky en val daarna als een blok in slaap.

De eerste editie van Triumphing cancer was een groot succes. Mijn spanning tijdens de voorbereiding maakte al snel plaats voor gerustheid. Zoveel mensen die de strijd tegen kanker een warm hart toedragen. Tijdens de voorbereiding en op de dag van de rit leerde ik dat iedereen zijn eigen verhaal en verdriet heeft. Ik was vooral onder de indruk van de kracht van mensen, het gevoel dat je er niet alleen voor staat.

“Hoe kan ik mijn steentje bijdragen?”

Die vraag is mij veel vaker gesteld dan ik had durven hopen. De meerijder die wil weten waar hij moet zijn voor de start van de rit, mijn broer en de vrienden die me verrassen met hun aanwezigheid bij de lunch. Mijn beste vriendin die de groep aan het einde van de dag opwacht. Van zoveel aandacht en emotie rondom mijn kleine evenement had ik niet durven dromen. Mensen die niet mee konden rijden, doneerden. De grote bedragen vond ik geweldig, ik liet een traan bij de vijf euro die ik ontving van de vriend waarvan ik weet dat hij het niet breed heeft.

Bijna twee jaar geleden overleed mijn moeder. Het voelt als de dag van gisteren. Mijn gevoel iets te willen doen in de strijd tegen kanker is onverminderd sterk. Zelfs sterker geworden. Daarom wil ik door, door met Triumphing cancer. Ik voel me gesterkt door iedereen die zich met de strijd tegen kanker verbonden voelt en door alle, soms onverwachte, positieve reacties die mijn actie heeft opgeroepen.

Op 16 september 2018 organiseer ik de derde editie van Triumphing cancer: een motorrit om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Wil jij ook een bijdrage leveren? Rijd dan met me mee! En of je nou leer of textiel aantrekt, het maakt mij niet uit. Het belangrijkste is voor mij dat je erbij bent.

Als je niet mee kunt rijden, waardeer ik je donatie zeer. Op de speciale actiepagina van KWF kun je hierover meer informatie vinden.

Ontzettend bedankt!

Patrick

Header button label:Schrijf je in! Schrijf je in!

14 november 2015, de dag waarop alles anders zou worden. Samen met mijn vriendin zit ik die ochtend al vroeg in de auto, onderweg naar mijn moeder. Het is 45 minuten rijden, maar deze keer duurt de rit niet langer dan een half uur. En toch lijkt er geen einde aan te komen.

Mijn hart bonkt in mijn keel, ik vecht tegen de tranen. Ik breng met mijn vriendin, broertje, stiefvader en mijn moeder de laatste momenten samen door. Haar laatste momenten. Ma heeft verloren van de kanker.

Nog geen half jaar voor dit moment kregen we het bericht dat de kanker niet meer te stoppen is. De behandelend arts gaf ma een knuffel en zei dat hij al zijn kennis heeft ingezet. Hij kan de kanker niet meer tegenhouden. En ik? Ik kan het niet meer, ik kan niet langer meer ons motto “alles komt goed” tegen ma zeggen.

Ma wil geen chemo’s meer. Tien jaar eerder ging ze door die hele molen heen, nu wil ma haar laatste maanden leven met iedereen die haar lief is. Februari lijkt haar wel een mooie maand om te sterven. Ze heeft niks met februari. Zo kan ze Kerst nog meemaken, met mijn broertje naar Berlijn en mijn vijfendertigste verjaardag in januari nog meemaken. Met elkaar genieten we van de laatste tijd samen! Maanden zijn het niet meer, de gezondheid van ma gaat te hard achteruit.

Het is allemaal anders gelopen. Haar wens om nog één keer samen naar Berlijn te gaan is niet meer in vervulling gegaan. Kerst kwam. Zonder ma. Mijn verjaardag kwam, ook zonder ma. Maar ook nooit meer samen aan de keukentafel hele kilo’s pasta wegwerken. Ik belde haar vaak als ik onderweg was. Gewoon, om elkaar te horen. Nu is het stil onderweg. Maar wat ik het meest mis, zijn haar knuffels. Haar warmte die me liet voelen dat alles goedkomt.

Tegen mijn moeder kan ik niet meer zeggen dat alles goedkomt. Wel kan ik een steentje bijdragen in betere vooruitzichten voor andere kankerpatiënten. Zodat ’t voor steeds meer mensen wél goedkomt!

De rit voor 2018 wordt in gedachten al samengesteld. We houden je in de loop van volgend jaar op de hoogte hoe deze er uit gaat zien.

Het belooft in ieder geval weer een relaxte rit door het midden van het land te worden. Dat is het recept van Triumphing cancer wat in de eerste twee edities steeds een succes was.